Het Sikh koninkrijk – Maharaja (koning) Ranjit Singh (1801 - 1839)

Ranjit Singh werd in 1780 geboren. Geleid door zijn vader en schoonmoeder kreeg hij het idee om een Khalsa Raj, het Sikh koninkrijk, op te richten. Zijn schoonmoeder, Sardarni (vrouwelijke vorm van Sardar) Sada Kaur (1762-1832) heeft een unieke plek in de geschiedenis van de Punjab wat betreft haar leiderschap en moed. Zij stond aan het hoofd van de Kanhaiya Misl, gesticht door Jai Singh ten tijde van het Sikh Koninkrijk. Zij was degene die zorgde voor Ranjit Singh, toen zijn vader overleed. Sardarni Sada Kaur was ook degene die het plan voorbereidde voor de bezetting van Lahore in 1799 door Ranjit Singh, die hierbij geholpen werd door de moedige Kanhaiya-strijders. Deze bezetting markeerde het begin van de heerschappij van Maharadja Ranjit Singh in Punjab.

Maharaja Ranjit Singh slaagde erin om de Sikh Misle’s achter zijn idee te krijgen en die hem vervolgens bij deze missie steunden. Om dat te bewerkstelligen veroverde hij met zeer weinig bloedvergieten, zonder plunderingen en molestaties als eerste op 27 juni 1799 Lahore. Aangezien hij een beminnelijk, rechtvaardig en een seculiere vorst was, werd hij door de Hindoes, Moslims en Sikhs van Lahore verwelkomd. Tijdens de bekroning in april 1801 kreeg hij de titel, Maharaja van Punjab. In het najaar van 1802 nam hij zonder veel moeite en strijd de heilige stad Amritsar in zijn bezit. Hierbij kreeg de Maharaja de hulp van de Nihangs onder leiding van Nihang Akali Phula Singh. (Nihang betekent krokodil in het Perzisch) Goeroe Gobind Singh creëerde de Nihangs om de Khalsa gemeenschap te dienen. Zij waren de strijders van de eerste klasse. Nihangs trouwen niet en hun enige doel is het leven en dood gaan voor de Khalsa. De Maharaja had Akali Phula Singh uitgenodigd om aan zijn leger deel te nemen en hij werd tot de Jathedar van Akal Takhat benoemd. De laatste ging akkoord en sloot zich met zijn drieduizend Nihangs bij het staatsleger aan. Een groot deel van de overwinningen van Maharaja Ranjit Singh waren grotendeels te danken aan het uitermate moedige optreden van Akali Phula Singh en zijn Nihang troepen. Met behulp van zijn twee uitmuntende generaals, Hari Singh Nalwa en Akali Phula Singh, veroverde hij in 1819 Kashmir en Afghanistan.

Sardar Hari Singh Nalwa was een voortreffelijke generaal. Later zou hij in de Britse kranten met generaals als Napoleon, generaal van Hendenburgh, hertog van Wellington en verder Halaku Khan en Changez Khan worden vergeleken. Hierbij werd aangegeven dat hij al die generaals overtrof. Met gelimiteerde troepenmacht en artillerie, bevrijdde hij niet alleen Kashmir en Multan, maar ook Peshawar en maakte deze staten onderdeel van het koninkrijk van de Sikhs. Peshawar was sinds 998, toen de Afghaanse troepen in dat jaar Raja Jaipal vermoordde, voor 8 eeuwen in handen van de Afghanen.

Hari Singh kreeg de bijnaam Nalwa (degene die een leeuw met blote handen kon doden) toen hij op jonge leeftijd een leeuw wurgde, die zijn dorp binnenviel. Op de nationale sportdag van Punjab, daagde hij alle vier de koninklijke worstelaars van Maharaja Ranjit Singh uit en versloeg hen. Maharaja Ranjit Singh benoemde hem vervolgens tot zijn generaal. Al bij het horen van de naam van Hari Singh Nalwa ontvluchten vele vijanden de strijd in een veldslag.

Het verhaal aangaande de dappere Sardarni Sharnagat Kaur staat in de verhalenbundel opgenomen onder de titel Sardarni Sharnagat Kaur.

Het bestuur van Maharaja Ranjit Singh was seculier en kende geen discriminatie. De heerschappij van Maharaja Ranjit Singh was na eeuwen van onderdrukking de meeste aangename periode. Hij schafte de doodstraf in zijn koninkrijk af. Zijn gerechtigheid was onpartijdig, snel en rechtvaardig. Maharaja Ranjit Singh was simpel en intelligent. Hij schonk overvloedig aan religieuze plaatsen behorend tot verschillende religies, waarvan er sommige buiten zijn koninkrijk lagen. Harmandir Sahib voorzag hij van bladgoud en gouden deuren en werd van dat moment ook wel de gouden Gurdwara genoemd. Net als ten tijde van Banda Singh Bahadur, was zijn munteenheid in naam van Goeroe Nanak en Goeroe Gobind Singh. Zijn minister van buitenlandse zaken was een moslim. Minister van financiën een Hindoe en zijn minister-president een Dogra Sikh (Rajput’s uit Kashmir die Sikhs werden). Al zijn generaals waren Sikhs. Hij hield van gezonde kritiek. Hij nam zijn incorrecte en onvriendelijke bevelen terug als dit tot negatieve gevolgen voor de mensen leidde. Verder had hij 72 buitenlanders in zijn dienst. Zij kwamen bij voorbeeld uit Italië, Frankrijk, Duitsland, Rusland, Spanje, Portugal en Amerika. Enkele van hen waren ook zijn defensie adviseurs.

Dit bestuur werkte heel goed onder leiding van Maharaja Ranjit Singh en er was veel vooruitgang in Punjab te onderkennen. Het leger werd volledig gescheiden van de staatsgelegenheden. Hiervoor had een koning een ingenieuze structuur ontwikkeld. Het leger selecteerde op democratische wijze vijf leden, Panches, zij besloten over alle belangrijke zaken en dit was een tegenhanger van het staatsbestuur.
De Britten rukten op en naderden de grenzen van Punjab. In 1838 sloten de Britten een akkoord met Maharaja Ranjit Singh. Zij erkenden beiden de rivier Satlej als hun grens. Feitelijk was dit een succesvolle poging van de Britten om zonder angst voor de Maharaja hun plannen door te zetten. De Britten waren er echter op uit om heel (het huidige) India over te nemen en zouden later de Sikhs
aanvallen.

Maharaja Ranjit Singh regeerde het gebied tussen de rivier Satlej in Punjab tot Daraa Khebar in het Westen en van Laddakhand (Tibet) in het Noorden tot aan Sind in het Zuiden inclusief Jammu en Kashmir, het huidige Pakistan en Afghanistan.

 

Previous

History Index

Next