Baba Deep Singh Shahid (1682 tot 1757)

Baba Deep Singh Shahid (1682-1757), is één van de meest geëerde martelaren in de geschiedenis van het Sikhisme. Hij was de oprichter van de Shahid Misl (groep) en ook van de Damdami Taksal (Damdama school voor educatie). Hij was groot en sterk en een uitzonderlijke moedige Sikh. Als een gewaagde en angstloze heilige soldaat was hij altijd bereid zijn leven op het spel te zetten voor de Panth. Baba ji was geboren op 26 januari 1682 (sommige archieven zeggen 20 januari) en hij stierf terwijl hij vocht bij Amritsar op 11 november 1757 toen hij ongeveer 75 jaar was. Vanaf zijn twaalfde levensjaar groeide hij op rond de tiende Goeroe, Goeroe Gobind Singh.

Hij bracht een groot deel van zijn leven door als beheerder van de Panth (Sikh gemeenschap). Samen met Banda Singh Bahadur wordt hij erkend als de meest geëerde martelaar van de Panth. Samen zijn zij degenen die een uniek en verbazingwekkend voorbeeld vormen voor de gemeenschap om door vele generaties gevolgd te worden. Baba ji was niet alleen een moedige en angstloze soldaat maar ook een ontzettende intelligente leerling die meerdere talen beheerste. Vanaf de tijd dat Goeroe Gobind Singh naar Damdama Sahib kwam was Baba ji verantwoordelijk voor de reizen van de Goeroe Granth Sahib naar andere delen van de wereld en was hij de “hoofd granthi”(hoofd priester) van Damdama Sahib in Bathinda.

Achtergrond

Baba ji werd geboren op 26 januari 1682, (14 Maagh Sunmat 1739) als de zoon van Bhai Bhagata ji en Mai Jeoni ji, een Sikh Koppel dat in Pahuvind leefde, een dorp 40km ten zuidwesten van Amritsar. Baba ji’s ouders waren hardwerkende Sikh boeren. Hij zou hun enige kind worden. Hij werd Deepa (licht) genoemd. Als enig kind kreeg hij van zijn ouders veel toewijding en affectie. Toen Deepa 12 jaar werd, reisde hij met zijn ouders naar Anandpur Sahub om Goeroe Gobind Singh Ji, de tiende Sikh Goeroe, te ontmoeten. Ze bleven een aantal dagen in de stad van de Goeroe om Sewa te doen met de Sikh gemeenschap. Toen zijn ouders klaar waren om terug naar het dorp te gaan vroeg de Goeroe de twaalfjarige Deepa om bij hem te blijven in Anandpur.

Hij accepteerde de wens van de Goeroe en begon de Sikh gemeenschap van de stad te dienen. Terwijl hij in Anandpur Sahib verbleef dompelde hij zichzelf onder in de studies van de Sikh filosofie en de Sri Goeroe Granth Sahib, het heilige Sikh boek met inscripties. Hij leerde Gurmukhi (Punjabi schrift) en verschillende andere talen van Bhai Mani Singh en andere Sikh geleerden. Het was hier dat hij ook de kunst van het paardrijden, jagen en het gebruik van de boog en andere wapens leerde.

Toen hij 18 was kreeg hij Amrit van de Panj Pyare in Anandpur Sahub op Vaisakhi dag en hij legde een eed af om te dienen als één van de strijders van Waheguru (Akal Purakh dee fauj). Met zijn nieuwe naam, leerde Deep Singh ook dat Sikhs er altijd zijn om de zwakken en behoeftigen te helpen en om te vechten voor waarheid en gerechtigheid. Na het ontvangen van de geloften van de Khalsa bleef hij in Anandpur om zijn studie voort te zetten van het bestuderen van de heilige teksten onder Bhai Mani Singh. Al snel werd hij één van de Goeroes meest geliefde Sikhs en hij bleef in Anandpur voor een totaal van acht jaren.

In 1702 vroeg Goeroe Gobind Singh ji hem terug te keren naar zijn dorp om zijn ouders te helpen. Hij trouwde in datzelfde jaar. In 1704, ongeveer 2 jaar naar zijn terugkeer naar Pahuwind, informeerde een Sikh boodschapper hem over het vertrek van Goeroe Ji van zijn fort in Anandpur Sahib na een gevecht met de Hindoe hill Rajput Rajas dat zes maanden duurde. Hij kwam er ook achter dat de twee jonge zoons en zijn moeder, Mata Gujri, gescheiden waren van de Goeroe gedurende de strijd. Na het horen van zulk vreselijk nieuws, verliet Baba Deep Singh Ji Pahuwind meteen om Goeroe Gobind Singh Ji te ontmoeten. Baba Deep Singh Ji haalde hem in bij Damdama Sahib in Talwandi. Hier ontdekte hij dat de twee oudere zoons van de Goeroe, Ajit Singh en Jujhar Singh, hun levens hadden verloren in de strijd van Chamkaur. Goeroe Ji vertelde hem ook dat zijn twee jongere zoons, Zorawar Singh en Fateh Singh, en hun grootmoeder verraden waren door een voormalige bediende en gearresteerd waren. Nadat ze hadden geweigerd zich te bekeren tot de Islam werden ze op gruwelijke wijze vermoord op bevel van Wazir Khan. Toen de grootmoeder van hun dood hoorde sprong ze haar dood tegemoet van de thanda buri, waar zij en de twee prinsen vast werden gehouden in Sirhind.

De missies van Baba Deep Singh

Baba Deep Singh Ji was naar Damdama Sahib geroepen om met Bhai Mani Singh Ji te werken aan de laatste tekst van Sri Goeroe Granth Sahib. Goeroe Gobind Singh Ji reciteerde de gehele Granth Sahib aan hen terwijl Bhai Mani Singh Ji de tekst uitschreef. Nadat de tekst compleet was bleef Baba Deep Singh Ji nog jaren doorgaan met het met de hand schrijven van vier kopieën van de heilige geschriften. Deze kopieën werden verspreid onder Sri Akal Takhat Sahib, Sri Takhat Patna Sahib, Sri Takhat Hazur Sahib en Sri Takhat Anandpur Sahib. Later schreef de student nog een kopie van de Sri Goeroe Granth Sahib in Arabisch schrift. Deze werd naar het Midden-Oosten gestuurd.   

In 1706, voordat Goeroe Gobind Singh Ji naar Deccan reisde met Bahadur Shah, plaatste Goeroe Ji Baba Deep Singh aan het hoofd van Damdama Sahib. Hij stuurde Bhai Mani Singh Ji om het hoofd van de Sangat te worden in Harimander Sahib in Amritsar. Baba Deep Singh Ji spendeerde vele jaren in Damdama Sahib aan het preken van Sikh waarden en leringen en het werken voor de gemeenschap. Hij stond altijd klaar om de behoeftigen te helpen en om te vechten voor gerechtigheid. Baba Ji bleef ook doorgaan met het schrijven van gutkas (boeken vol hymnen), hij verspreidde deze boeken onder de Sikhs gemeenschap.

Rond 1709 ging Baba Deep Singh Ji naar Banda Singh Bahadur, de Jathedar die aangewezen was door Goeroe Gobind Singh om te vechten voor de vrijheid van Punjab. Ze vochten samen in de strijd in Sirhind, de stad waarin Goeroe Gobind Singh Ji’s jongere zonen vermoord waren. Ook al was het Moslim leger met veel meer man dan het Sikh leger, het Sikh leger was toch in staat om de Moslim krachten gemakkelijk te verslaan. In deze strijd werd Wazir Khan vermoord en hiermee werd het hoofdstuk van de tirannie van deze Mughal leider afgesloten.

In 1732 ging hij naar de redding van Sardar Ala Singh die belegerd was geweest in Barnala door Manjh en Bhatti Rajputs in samenwerking met de faujdar van Jalandhar en de nawab van Malerkotla. In 1733, toen de Mughal gouverneur van Lahore vrede sloot met de Sikhs door een nawabship en een jagir te schnenken, sloten Baba Deep Singh en zijn jatha zich aan bij Nawab Kapur Singh in Amritsar om een gezamenlijke Sikh gemeenschap te vormen. Deze heette de Dal Khalsa die al snel verdeeld werd (in verband met administratief voordeel) in de Buddha Dal en de Taruna Dal. Deze werden later nog eens in 5 jathas opgesplitst. Deep Singh, die inmiddels Baba werd genoemd, kreeg de leiding over één van deze jathas die in 1748 opnieuw werden toegewezen als misls (vechtgroepen). De groep werd Shahid misl genoemd. Als de leider van deze misl behaalde hij verschillende overwinningen voor de Sikhs. De Shahid misl had invloed ten zuiden van de rivier Sutlej en Baba Deep Singh’s hoofdkwartier bleef in Talvandi Sabo. De toren waar hij in leefde staat nog steeds naast de Takht Sri Damdama Sahib en staat bekend als Buri Baba Deep Singh Shahid.

Op uitnodiging van Mughlani Begum, viel Ahmed Shah Abdali India voor de vierde keer binnen gedurende de jaren 1755 tot 1756. Op zijn terugreis werd Abdali vergezeld door zijn soldaten die aanzienlijke hoeveelheden goud, zilver en andere waardevolle zaken met zich meedroegen. Deze hadden ze meegenomen van plekken als Mathura, Bindraban, Agra en Delhi en werden op de ruggen van paarden en andere dieren geladen. Ook namen ze duizenden mooie, ongetrouwde meisjes en getrouwde vrouwen mee, Hindoes en Moslims, tegen hun wil om te dienen als dienstmeisjes en slaven van Abdali en om geveild te worden op de open markt. Ze werden samengeperst op ossenkarren en vastgebonden om ontsnapping te voorkomen.

Toen de leiders van de Khalsa Panth (Misaldars) achter het bestaan van deze karavaan kwamen die door de Punjab trok, besloten ze met kracht hier een einde aan te maken om de meisjes en vrouwen te bevrijden en hun eer en die van het land te redden. De schreeuwen om hulp van de ongelukkige vrouwen kwamen bij dove oren aan en niemand durfde hen te redden tot de karavaan in de buurt van Kurukshetra aankwam. Baba deep Singh’s Jatha (leger) was opgesteld in de buurt van de rivier de Markanda. Toen hij en zijn moedige compagnons de klaagzangen van de hulpeloze kinderen en vrouwen hoorde stormden ze uit de omliggende bossen en sprongen op Abdali’s karavaan, als onweer uit een boze lucht. Terwijl sommigen Abdali’s soldaten aanvielen namen anderen de ossenkarren met vrouwen, kinderen en waardevolle spullen in beslag en reden weg naar de veiligheid van de jungle.

Zonder aan hun eigen veiligheid of levens te denken hadden de Sikhs ongeveer 300 vrouwen en meisjes en 100 jongens gered uit de klauwen van Abdali. De bevrijde jongens, meisjes en getrouwde vrouwen, Hindoes en Moslims, werden veilig naar hun huizen gebracht door de Sikh soldaten. De mannen hadden zelfs in deze moeilijke tijden een moreel karakter van de hoogste orde.

De Rajput en Maratha Khatris hadden gefaald om enige moeite te doen om de gevangen te redden. Maar de heilige soldaten van Goeroe Gobind Singh waren uit ander hout gesneden. Ahmed Shah zelf verwonderde zich over de durf van de Sikhs; hoe konden de Goeroes mussen nemen en hen veranderen in haviken en adelaars, hoe konden ze iemand veranderen in een leeuw door hem zo te noemen.

Door de gedurfde en nobele acties van de Sikhs begonnen de gegijzelde vrouwen en kinderen te zingen:

De ultieme opoffering

Toen het nieuws van Baba Deep Singh Ji’s bedoelingen Jahan Khan bereikte, mobiliseerde hij meteen een leger van 20 000 mannen en vertrok in de richting van Tarn Taran. Baba Deep Singh Ji’s leger liep het leger van Jahan Khan tegen het lijf in de buurt van Goharwal, ongeveer 5 mijl van Amritsar. Op dit punt ontstond een aanvaring tussen de tegenover elkaar staande krachten. Baba Deep Singh Ji vocht met zijn 15 kg wegende khanda (dubbel gesneden zwaard). Iedere Sikh vocht met zo veel moed dat de vijand bijna verslagen werd. In het heetst van de strijd arriveerde een versterkinsleger van Jahan Khan’s mannen, waardoor alles tegen de Sikhs gekeerd werd. Toch bleven de Sikhs met Baba Deep Singh Ji als hun hoofd vechten en ze gingen langzaam richting Amritsar.

Tijdens de strijd viel Jamal Khan, één van de Mughal commandanten Baba Deep Singh Ji aan. Terwijl ze vochten swingden beide mannen hun wapens met alle kracht die ze in zich hadden, zodat allebei hun hoofden eraf gehakt werden. Een jonge Sikh die dit tafereel zag riep naar Baba Ji dat hij beloofd had Sri Harimander Sahib te bereiken. Toen Baba Deep Singh Ji dit hoorde, stond hij meteen op en hield zijn hoofd vast in zijn linker palm terwijl hij zijn khanda in de rechter palm hield. Hij bleef doorvechten richting Sri Harimander Sahib. De meeste mannen van de Mughal vluchtten weg bij het aanzien van de vechtende Baba Deep Singh Ji met zijn hoofd in de hand. Baba Deep Singh slaagde erin door te vechten en hij bereikte de rand van Sri Harimander Sahib vanwaar hij zijn hoofd wegsmeet. Het kwam terecht op de parkarma van zijn heilige Gurdwara en lag daar zoals beloofd. Het Sikh leger bleef doorvechten tegen de vluchtende Mughals totdat de overwinning was behaald. Baba Ji wordt herdacht door alle Sikhs als een moedige martelaar met een onoverwinnelijke toewijding aan de Sikh principes.

Twee heiligdommen herdenken de martelaar nu, één in het omringende tarras van de Sarovar, de Harimander Sahib omringend, waar hij uiteindelijk viel en de ander, Shahidhanj Baba Deep Singh Shahid, in de buurt van Gurdwara Ramsar waar zijn lichaam gecremeerd werd. De plaats waar Baba Ji de lijn trok, deelnam aan de strijd, zijn hoofd verloor, het gooide en waar het landde zijn allemaal plaatste die door Gurdwaras in Punjab gemarkeerd worden. Baba Deep Singh Ji’s acties moedigden de Sikhs aan om tegen de tirannie en onderdrukking van het Mughal rijk te blijven vechten. Zelfs vandaag de dag is zijn leven een voorbeeld voor alle Sikhs in hoe te leven en te sterven met waardigheid.

Previous

Main Index

Next