De Sikh Ceremonies

Alle Sikh ceremonies zoals die van geboorte, doop, huwelijk en dood zijn eenvoudig en niet kostbaar en hebben een religieuze ondertoon. Zij warden voltrokken in de aanwezigheid van de Guru Granth Sahib (het heilige boek) en warden vergezeld door Kirtan, het zingen van toepasselijke hymnes, en door het uitspreken van de Ardas (een formeel gebed aan het einde van een ceremonie) en het uitdelen van Karah Parsad (heilig voedsel) aan de aanwezigen. De Sikh doop vormt de belangrijkste van alle ceremonies.

De Naamgevingsceremonie

De naamgevingsceremonie van de Sikhs geschiedt in de Gurdwara in de aanwezigheid van vrienden en familie. De familie schenkt donaties waar onder Karah Parsad en een Rumala (een kleed ter bedekking van de Guru Granth Sahib gemaakt van zijde, katoen of een gestikte stof). Gebeden warden gehouden ter zegening van het kind om het een goede gezondheid, een lang leven en een Sikh bestaan (Gursikhi) te doen krijgen. Na het uitspreken van de Ardas wordt de Guru Granth Sahib op een willekeurige bladzijde geopend.

De eerste letter van het eerste woord dat op de geopende pagina te zien is, vormt tevens de eerste letter van de naam van bet kind. Er zijn geen specifieke namen voor jongens of meisjes. De gegeven Sikh namen zijn namelijk generiek voor zowel meisjes als jongens. Het verschil is echter dat een Sikh meisje de extra naam Kaur of “prinses” krijgt toegevoegd achter haar voornaam. Een jongen krijgt de naam Singh of “leeuw” toegevoegd achter de voornaam. Zodra de naam door de familie is gekozen, wordt een uitroep van goedkeuring, Jaikara, door de aanwezigen uitgebracht: “Bolay so Nihall Sat Sri Akal”.

De naamgevingsceremonie eindigt met het uitdelen van Karah Parsad onder de aanwezigen en het bedekken van de Guru Granth Sahib met de Rumala. Daarnaast worden ook nog wel eens zoetigheden of Langar (kosteloos voedsel gemaakt in de keuken van de Guru) onder de aanwezigen uitgedeeld. Dit vormt echter geen onderdeel van de ceremonie

Sikh huwelijken zijn over het algemeen gearrangeerd. Het woord gearrangeerd kent in de Westerse samenleving vaak een negatieve klank. Gearrangeerde Sikh huwelijken zijn niet een uitvloeisel van de wensen van alleen de ouders. Het gaat bij Sikh huwelijken duidelijk ook om de inbreng van zowel de jongen als het meisje. Na onderlinge discussie tussen de beide families en de jongen en het meisje kan warden besloten om in het huwelijk te treden. Het gaat dus om het nemen van een beslissing wie de juiste is uit een aantal voorgestelde partners. Over het algemeen stellen kennissen of familieleden een geschikte kandidaat voor, na gekeken te hebben naar zaken als de persoonlijkheid van de kandidaat, familie achtergrond, opleiding en het uiterlijk.

Vervolgens krijgen zowel de jongen als het meisje de gelegenheid elkaar over en weer te leren kennen, waarna ze hun besluit aan hun ouders kenbaar kunnen maken.

Het Sikh huwelijk kent een monogaam karakter. In het geval van een moeilijk huwelijk, het koppel kan echter rechtswege wel besluiten een scheiding aan te vragen. Het huwelijk wordt binnen het Sikhisme gezien als een heilig verbond om wereldse als ook spirituele vreugde te verkrijgen. De Guru ziet een ideaal huwelijk als volgt: “Een ideaal huwelijk bestaat niet uit echtgenoten die alleen lichamelijk contact hebben; het bestaat echter uit echtgenoten die één geest zijn bestaand uit twee lichamen.”

De Sikh huwelijksceremonie heet Anand Karaj ofwel “ceremonie van vreugde”. De vierde Guru, Guru Ramdas, heeft de vier Lavan, de huwelijksliederen, gecomponeerd om de heilige eenwording van de menselijke ziel (Atma) en God (Parmatma) te vieren. 

Gebaseerd op de ideeën zoals beschreven in de Lavan is het Sikh huwelijk niet alleen een fysiek en wettelijk verbond van twee mensen, doch ook een heilige eenwording van twee zielen, die fysiek in twee lichamen zijn, maar eigenlijk tot een zijn gemaakt. Het verleden en heden van de bruid wordt het verleden en heden van de bruidegom en andersom. Zij denken en doen op een zelfde wijze en zijn baden bekend met elkaar. Met andere woorden zij zijn: “Ek Jot Do murti” ofwel een geest in twee lichamen.

Meestal vindt in het huis van de bruidegom of in de Gurdwara voor de huwelijksdag een andere belangrijke ceremonie plaats, Kurmayaee of Shagan genaamd. Het is de formele verlovingsceremonie met de belofte om te trouwen en het uitwisselen van verlovingsringen en andere cadeaus. Op de trouwdag vlak voor de trouwceremonie vindt de Milnee ofwel ontmoeting tussen de familieleden van de bruid en bruidegom plaats waarbij eveneens over en weer cadeaus warden gegeven. De trouwceremonie zelf vindt plaats in de Gurdwara in de aanwezigheid van de Guru Granth Sahib (het spiritual Geschrift). Een priester of een willekeurige Sikh voert vervolgens de trouwplechtigheid uit.

Eerst worden heilige hymnes (Asa ki War) gezongen, terwijl familie van de bruid en bruidegom en de bruidegom zelf hun opwachting maken voor de plechtigheid. De bruidegom gaat allereerst zitten voor de Guru Granth Sahib, waa1na de bruid aan zijn linkerzijde plaatsneemt. Het koppel en de ouders wordt gevraagd op te staan waarna een priester een gebed uitspreekt waarin hij God vraagt het aanstaande huwelijk te zegenen en te zorgen voor eenheid binnen het paar. Waarna iedereen weer gaat zitten en volgt er nog een hymnes.

De geestelijke voorgeleider spreekt vervolgens het koppel toe, waarbij hij het belang en de waarden van het huwelijk kort toelicht. Vervolgens geest de vader van de bruid een oranje dan wel rood kleurige doek in handen van de bruidegom en geeft het andere uiteinde van het doek in handen van zijn dochter. Hiermee is het koppel verbonden door het doek en is het klaar voor de huwelijksvoltrekking. De aanwezige religieuze voorgeleider van de Gurdwara begint nu met de daadwerkelijke huwelijksvoltrekking door de eerste van vier Lavan voor te lezen. Dezelfde eerste Lavan wordt vervolgens gezongen door de aanwezige voorgeleiders, terwijl het koppel in een cirkel om de Guru Granth Sahib heenloopt. De bruidegom loopt voorop met de richting van de klok mee, terwijl de bruid hem volgt; beiden zijn verbonden door het doek dat ze vasthouden. Op het moment dat ze na het doorlopen van de cirkel weer aan het begin voor de Guru Granth Sahib staan, buigen ze in respect voor het spiritual Geschrift en gaan weer op hun oorspronkelijke plaats zitten: de bruidegom rechts en de bruid links. Hetzelfde protocol wordt vervolgens voor de laatste drie Lavan doorlopen. Na de vier Lavan zijn de bruid en bruidegom volgens de Sikh traditie getrouwd. Na het slotgebed en het uitreiken van Karah Parsad is de huwelijksceremonie ten einde. Een paar uur na de huwelijksplechtigheid vertrekt de Doli ofwel het vertrek van de bruid vanuit haar ouderlijk huis met haar nieuwe echtgenoot.
 

Voor een Sikh zijn geboorte en dood nauw met elkaar verweven, aangezien ze beide onderdeel vormen van de cyclus van het menselijk leven, Ava Guvan, dat wordt gezien als een vergankelijk stadium in de richting van Nirvana, eenheid met God. Sikhs geloven dus in reïncarnatie. Rouwen wordt dus ook afgeraden met name als het om iemand gaat die een lang en volledig leven heeft gekend. De doodsceremonie kan in twee delen warden opgesplitst: de Saskar of crematie en de Antim Ardas of het laatste gebed aan het einde van de Bhog ceremonie. De Bhog ceremonie wordt uitgevoerd nadat de Guru Granth Sahib volledig integraal is uitgelezen omwille van de gestorvene.

Aan het sterfbed van de Sikh wordt door familieleden en vrienden de Sukhmani Sahib, de psalm van vrede/vreugde en gelukzaligheid gecomponeerd door de vijfde Guru Arjan Dev Ji, gelezen om zichzelf en de stervende te troosten. Op het moment dat een sterfgeval zich voordoet, wordt er “WaheGuru” (de geweldige universele God) geroepen. Huilen en treuren wordt afgeraden. Voor crematie wordt het lichaam eerst gewassen, aangekleed met schone kleren en volledig voorzien van de Vijf K’s, als het gaat om gedoopte Sikhs. Als de dood in het ziekenhuis plaatsvindt, wordt het lichaam eerst naar huis gebracht om te aanschouwen alvorens het wordt gecremeerd. In Punjab wordt het lichaam gecremeerd op een brandstapel, doch in Westerse landen wordt het lichaam gecremeerd in een crematorium. Voor de crematie plaatsvindt wordt eerst een korte toespraak gehouden over de overleden persoon, vervolgens wordt de Sohila, het Nachtgebed, uitgesproken en wordt tot slot de Ardas uitgesproken. De crematie geschiedt meestal door de oudste zoon of een nabij familielid. Wanneer crematie niet mogelijk is, is het toegestaan het lichaam naar zee of een rivier te brengen. De as van de gestorvene wordt na crematie verzameld en gestrooid in een nabij stromende rivier of zee. Sikhs maken dus geen grafstenen, monumenten of andere gedenktekens bij de overblijfselen van een gestorvene.

Het tweede gedeelte van de doodsceremonie heet de Antim Ardas, het laatste gebed tijdens de Bhog ceremonie, die het volledig lezen van de Guru Granth Sahib inhoudt. Het lezen van de Guru Granth Sahib neemt 48 uur van onafgebroken lezen in beslag. Als de familie van de gestorvene kan lezen, dan dient zij deel te nemen aan het lezen van de Guru Granth Sahib. Als zij zelf niet kunnen lezen, dan dienen zij aanwezig te zijn om het voorlezen van de Guru Granth Sahib te aanhoren. Het lezen van het heilige bock is bedoeld voor spirituele ondersteuning en troost voor de familieleden van de gestorvene. Tijdens de Ardas wordt de zegen van God gevraagd voor de vertrokken zotel. De Gurus benadrukten dat de naam van God de beste manier van troost is voor de overgebleven familie. Nadat het heilige bock volledig is uitgelezen, en de Bhog ceremonie is afgerond, warden nog enige toepasselijke hymnes gezongen en wordt na het laatste gebed Karah Parsad uitgedeeld aan de aanwezigen. Vaak warden daarna donaties aan charitatieve of religieuze instellingen aangekondigd. Soms wordt tot slot, indien het gaat om het sterfgeval van het familiehoofd, aan de oudste aanwezige uit de familie een tulband overhandigd en wordt hij uitgeroepen tot het nieuwe hoofd van de familie.