Sikhs In nederland

     sikhs.nl                                                                                                                                                                                                                      home | contact us | site map  

Luistert allen naar de eeuwige waarheid; degene die lief heeft zal God verkrijgen. -Guru Gobind Singh  

Singh Sabha Beweging

 

 

Bhai Ditt Singh

Singh ji

 
   

Na de annexatie van de Punjab maakten de sikhs zich zorgen over wat de Britten met hun geloof, tradities en manier van leven zouden gaan doen. Maar zoals de geschiedenis heeft laten zien kwam de dreiging niet van de Britten, maar van veel dichter bij huis. Het was te wijten aan samenzwerende brahmaanse  groepen en hindoe invloeden dat de Singh Sabha beweging ontstond en sterk werd.

Andere groepen hadden zichzelf gemanifesteerd, zoals de Nirankaries, Radhasoamies en de Namdharies, maar zij hadden elk hun eigen agenda. Ze hadden geen duidelijk omschreven gezamenlijke doelen, legden meer nadruk op rituele aspecten en hun invloed was klein. Er waren basale verschillen tussen deze groepen en het gangbare sikhisme en dit leidde ertoe dat ze zich afscheidden.

Deze problemen waren klein vergeleken met de brahmaanse invloeden. Aan het einde van de negentiende eeuw was het duidelijk dat bepaalde sikh gebieden terug gleden naar het hindoeïsme. Pas bekeerde sikhs die onzeker waren over de toekomst van het sikhisme, keerden terug naar het hindoeïsme. De Britse waarnemer Sir Richard Temple merkte op: “Sikhisme is in verval, het is een uitgeputte kracht, de sikhs zijn de meest ongeschoolde mensen van de Punjab.” De Britten buitte het gebrek aan politieke kennis van de sikhs uit door christelijke missionaris-posten op te zetten. Ze openden zelfs een christelijke zendingsschool in de heilige stad Amritsar, het sikhisme in het hart treffend. Sikhs van lagere klassen die de slechte behandeling van de sikh leiders zat waren, bekeerden zich tot het christendom. Grote aantallen sikhs veranderden hun geloof al snel tijdens Brits imperialisme. Niet alleen de arme sikhs veranderden van geloof, maar ook veel sikhs van goeden huize met grote politieke en sociale invloed stapten over op christendom, gelokt door overheidsaanstellingen en een goed pensioen.

De Britse bedoelingen waren glashelder, maar de hindoes gingen slinkser te werk en maakten de brutaalste religieuze zetten gedurende deze periode. In 1875 begon de hindoe groep Arya Samaj geleid door swami Dayanand brutale en vernederende opmerkingen te maken over de sikhs. Zij geloofden voornamelijk dat alle religies en geloven simpelweg een afgeleide waren van het hindoeïsme. Hindoeïsme is als een oceaan waar alle rivieren naar toevloeien. Heel hun geloof concentreerde zich op het boek van de Vedas. Swami Dayanand veroordeelde Siri Goeroe Nanak Dev Ji en bestempelde de Goeroes en de Siri Guru Granth Sahib Ji als van weinig waarde .

Deze sekte groeide in populariteit binnen de Punjab en het was voor alle sikhs duidelijk dat dit een blijvende groep was die het geloof van de sikhs probeerde uit te roeien door leugens en beschuldigingen, of door welk middel dan ook. Het probleem van de sikhs was dat ze over het algemeen geen leiders hadden, er was geen toezicht op de religie, er waren geen instituten, geen toezichthouders. Andere geloven als christendom, islam en hindoeïsme hadden geloofsscholen en leercentra. Scholen waar kinderen grootgebracht konden worden, opgevoed in de schoot van het geloof. De hulpeloze sikhs hadden zoiets niet.

Dit was de oorsprong van de Singh Sabha beweging. De gemeenschap omschreef zichzelf als Singh Sabha, werd opgericht in Amritsar in 1872 en stelde zich ten doel het sikhisme te beschermen tegen binnendringende invloeden. De Singh Sabha hield bijeenkomsten en leidde protestmarsen tegen de hindoe ’anti-sikh’ redenaars. De groep organiseerde bijeenkomsten om de sikhs de waarden van het sikhisme bij te brengen, die beschadigt en verwaarloosd waren, om zo de leer van de Goeroe's te openbaren. De Singh Sabha startte ook met het produceren van religieuze literatuur en legde de fundamenten voor een campagne tegen ongeletterdheid.

Een paar jaar later, in 1879, werd een tak van de Singh Sabha in Lahore opgericht. De leiders waren geschoold, energiek, middenklasse en politiek bewust. Bhai Gurmukh Singh, een professor aan de Oriental College van Lahore was de secretaris. Hij nam twee ervaren predikers mee, Bhai Dit Singh Giani en Bhai Jawara Singh. Beide predikers werden extreem populair door hun oprechte geloof in de ware leer van de Goeroes en hun gevoel voor missie en vuur om hun geloof te dienen. Geïnspireerd door Gurmukh Singh wijdde Giani Dit Singh al zijn tijd aan het verspreiden van het sikh geloof. Hij schreef meer dan 25 boeken over de religie en haar geschiedenis om onwetendheid te verdrijven . In deze periode werd de vooraanstaand geleerde Bhai Kanh Singh uit Nabha aangenomen. Bhai Kanh Singh schreef verschillende boeken over sikhisme. Zijn belangrijkste werken zijn Mahan Kosh (de encyclopedie van het sikhisme) en Ham Hindu Nahi (Wij zijn geen hindoes).

Bhai Vir Singh richtte de Khalsa Tract Society op, droeg bij aan de zuiverheid van het sikh-gedachtegoed en bracht mensen geloof bij in de tradities van de Khalsa door verschillende boeken te schrijven, waaronder zijn beroemdste boek Kalghidar Chamatkaar.

De gouverneur van de Punjab, Sir Robert Egerton, werd de beschermheer van de Singh Sabha. De Singh Sabha startte in steden en dorpen en begon missionarissen uit te zenden naar meer afgelegen delen van de regio. Ze sloot ook bondgenootschappen met sikh-regimenten en deden de productie van religieuze literatuur toenemen.

Het was in deze tijd dat de sikhs voelden dat het hoog tijd werd om een Engelse vertaling te maken van de Sri Guru Granth Sahib. Na een hectische zoektocht wist Bhai Gurmukh Singh kantonrechter Max Arthur Macauliffe, van de Indiase civiele dienst, ervan te overtuigen deze taak names de sikh gemeenschap op zich te nemen. Zowel morele als financiële steun werden hem gegeven. Onder leiding  van Bhai Kanh Singh besteedde Macauliffe de 15 jaar daarna aan het vertalen van de Sri Guru Granth Sahib Ji. In 1909 was het grootse werk compleet en werd het gepubliceerd door Oxford University Press.

In 1883 probeerden de Singh Sabhas uit Lahore en Amritsar te fuseren, maar de poging mislukte. De reden van het falen was het grote verschil tussen de twee groepen. Aan de ene kant was er de groep uit Amritsar, geleid door Baba Khem Singh, die weinig ondernam om de lagere kasten te helpen en die te elitair was. Aan de andere kant was er de radicalere Lahoregroep, die voor de lagere kasten was. Ze waren democratischer en geloofden in gelijkheid en bescherming van zwakkere. Het verschil tussen beide groepen was duidelijk en de Singh Sabha uit Amritsar wees elke verbinding met die uit Lahore af.

De ruzie liep uit de hand en werd publiekelijk uitgevochten. Uiteindelijk sleepte Baba Khem Singh Giani Dit Singh voor de rechter vanwege een toneelspel dat hij had geschreven, Swapan Natak (Het droomdrama), dat als een verkapte aanval op Baba Khem Singh werd gezien. De meeste Singh Sabhas en toegewijde sikhs beseften dat de Lahore groep met Gurumukh Singh en Bhai Dit Singh toch gelijk had in het sikh belang.

De oorspronkelijke oprichters van de Singh Sabha Beweging waren sanatan of ‘traditionele’ sikhs die geloofden dat de panth (groep) in ieder geval bestond uit de volgelingen van de Goeroes, maar ze hadden geen problemen met de hindoeïstische tradities die naar binnen slopen. Dit waren de Singh Sabhas uit Amritsar in 1873.

De Tat Khalsa waren de radicale sikhs die rond Lahore waren gecentreerd. Voor de Tat Khalsa was het onmogelijk tegelijkertijd hindoe en sikh te zijn, waar de sanatan juist aan vast hielden. De enige juiste stijl voor een sikh was die van een khalsa en alhoewel ze de niet-khalsa sikhs niet wegjaagden, namen ze de visie aan dat de niet-khalsa sikhs op weg waren om volledige sikhs te worden. In andere woorden: Ze streefden ernaar deel te worden van de khalsa. Het waren sehaj-dhari of langzame leerlingen.

Uiteindelijk won de Tat Khalsa en sinds de beginjaren van de twintigste eeuw hebben de sikhs geleidelijk drie dingen geleerd. Allereerst zijn sikhs geen hindoes, ten tweede zou deelname aan de khalsa het doel moeten zijn van alle sikhs en ten derde is het nodig om als lid van de khalsa gehoorzaam te zijn aan de rehat (de gedisciplineerde manier van leven).

De oprichters van de Sanatan Beweging waren voornamelijk conservatieve sikhs, die zich vooral bezighielden met het behouden en bewaken van de gemeenschap waarin zij opgevoed waren. Dat was een gemeenschap die verschillende sikh-identiteiten en manieren van aanbidden toestond. De Tat Khalsa was het niet eens met de acties van de Singh Sabha uit Amritsar. Degenen met een radicale mening hadden hun hoop gevestigd op de onderwijsontwikkelingen in Lahore. Want de Tat Khalsa beweging kon nooit zo breed zijn als de sanatan sikhs geloofden. Sikhs waren nadrukkelijk geen hindoes en de hindoeïstische traditie was niet datgene wat de sikhs zouden moeten volgen.

Het verschil van mening hielp de Arya Samajisten simpelweg, met hun leider met zijn anti-sikh retorica. De dreiging was groot en de twee groepen verenigden zich toen ze zich dat realiseerden. Khalsa Diwan wenste dat er een sikhacademie werd opgezet. De Singh Sabha lieerden zich handig met de Britten om geld in te zamelen voor hun onderwijsprogramma. Enkele Britten die de de sikhs steunden zamelden zelfs geld in met comite's in Engeland. In 1892 was er genoeg geld ingezameld om de eerste steen te kunnen leggen van het Khalsa College. De academie maakte het leren van Gurmukhi en sikh-godsdienstonderwijs verplicht. Het College werd opgericht met het idee om de anti-sikh golf in de Punjab te bestrijden.

De sikhwaarden werden verspreid door punjabi-kranten, de Khalsa Tract Society en de Khalsa Diwan. In 1899 startte de wekelijkse krant Khalsa Akbar met als belangrijkste doel de sikhs te onderwijzen over politiek en de sikh-geschiedenis. In de loop van de tijd zagen steeds meer sikhs de voordelen van het standpunt van de Singh Sabha uit Lahore in sloten zich aan. Onder druk van het merendeel van de sikhs werden de afgodsbeelden die in de tijd van de hindoe aanval in de omgeving van de Golden Temple waren geplaatst verwijderd. Later, in 1920, werd kasten-discriminatie in de Gouden Tempel afgeschaft onder druk van het merendeel van de sikhs en moesten de priesters alle offers van iedereen accepteren.

Opmerkelijke sikh-denkers en -leiders die hebben bijgedragen aan het terugbrengen van het sikhgeloof naar zijn oorspronkelijke khalsa-tradities en zuiverheid waren professor Gurmukh Singh, Bhai Dit Singh, Bhai Jawahra Singh, Giani Gian Singh, Bhai Vir Singh, Bhai Kanh Singh Nabha en Sundar Singh Majithia.

Bhai Vir Singh (1872-1957) was een groot dichter, geleerde en een erg spiritueel persoon. Door zijn geschriften bracht hij veel sikhs bewustzijn van de glorie van de Goeroes en de khalsa bij.  Zijn pennenvruchten in Punjabi zijn in heel India beroemd. Uit zijn pen kwamen de beste punjabi-romans. Hij schreef historische en filosofische essays en was de motor achter de culturele wedergeboorte in de Punjab rond de eeuwwisseling. De Punjab University verleende hem in 1949 een eredoctoraat in de oriëntalistiek met de onderscheiding Honoris Causa. In 1955 werd hij geëerd met de Sahitya Academy Award en de Padam Bhushan in 1956 voor zijn bijdragen aan de punjabi-literatuur. Bhai Vir Singh was de kracht achter de literaire produktie van de Singh Sabha beweging, die zo belangrijk was voor de godsdienstige opleving van de sikhs. Zijn eerdere romans als Sundari, Vijay Singh, Santwant Kaur en Baba Naudh Singh moeten bekeken worden in het licht van de sociale en politieke toestand aan het einde van de negentiende eeuw. De belangrijkste thema’s waren heldenmoed en ridderlijkheid van de sikhs en de ethische uitmuntendheid van de religie. De romans brengen de oorspronkelijke glorie van de khalsa naar voren in contrast met de slaafsheid van de hindoes en de onderdrukking van de Pathaanse- en Mughal-heersers.

Bhai Vir Singh richtte daarna zijn aandacht op het uitleggen van de sikh-geschriften in zijn weekblad, de Khalsa Samachar. Hij schreef ook gedichten en hij wordt gerekend tot de beste dichters van de Punjab. Ook schreef hij biografieën van de sikhgoeroes: Kalgidhar Chamatkar, het leven van Goeroe Gobind Singh Ji en Guru Nanak Chamatkar, het leven van Goeroer Nanak Dev Ji. Bhai Vir Singh Ji was toegewijd aan hervorming, bouwde scholen en academies voor onderwijsdoeleinden en was de directeur-oprichter van de Punjab en Sind Bank, wat enorm bijdroeg aan het opbloeien van de economie van de sikhs.

Het belangrijkste doel van de Singh Sabha beweging was helder en recht door zee: het verheffen van de sikhs op elk gebied, of dat nu politiek, sociaal, moreel of economisch was. De verspreiding van het goddelijke woord van de Goeroe en zijn leer op het hoogste niveau brengen; de ongeletterdheid wegnemen en onderwijs toegankelijk te maken voor mensen uit iedere kaste en uit elk geloof; het beschermen van de politieke rechten van de sikhs en het wegnemen van hun onvrede door middel van wettelijke middelen. Dit is de essentie van de Singh Sabha beweging, een beweging die steeds meer gewaardeerd werd en die de sikhs een rol gaf binnen hun religie. Het was de Singh Sabha beweging  die het hindoe vuur temperde in de Punjab. Het was de Singh Sabha beweging die voorkwam dat het sikhisme wegzonk tot grote diepte en het was Singh Sabha die ervoor zorgde dat de sikhs zich weer trots voelden sikh te zijn.

 

Vertaald door : Varinder Singh.

 

Main Index

See Also :  Geschiedenis van het Sikhisme
             -  Chabiyan da Morcha
  
 

All rights reserved (c) www.sikhs.nl